ساده ولی عمیق...

از صبح دارم فکر میکنم که چقدر خوبه که میتونم انگشتامو تکون بدم ؛ میتونم بدون کمک کسی لباس بپوشم ، موهامو شونه بزنم ، میتونم از گل سر استفاده کنم ، میتونم لاک بزنم ، میتونم بخونم ، ببینم ، بشنوم ، لمس کنم ، میتونم مزه ها و بوها رو تشخیص بدم ، میتونم هر غذا و هله هوله ای که میخوام بخورم.. از صبح دارم به یه سری کارهای روزمره م فکر میکنم و فکر میکنم چند نفر تو دنیا هستند که همین روزمرگیهای ساده و پیش افتاده براشون حسرت و ارزویه؟؟؟ ب این ساده های عمیق خیلی بیشتر از قبل فکر کنیم. لطفا..