شکر کن مر شاکران را بنده باش...
من امروز افسرده ترین و دلگیر ترین مریمی ِ دنیا بودم ولی باز هم خدا رو شکر میکنم.
بابت ِ :
سلامتی ِ روانیم. اینکه میتونم خیلی راحت حسمو بروز بدم و اگه لازم ِ بخندم و اگه لازم ِ اشک بریزم.
چشمام. چشمای مظلومم که به گاه و بیگاه بارونی میشن و اجازه نمیدن بغضمو سرکوب کنم.
بالش کوچیکم که رازدار ِ خوبیه و خیسی ِ اشکامو به کسی نشون نمیده.
پتوم که به راحتی منو مخفی میکنه.
اون فضای دنجی که دارم و گاهی وقتا به بهانه ی درس خوندن میرم اونجا ولی در واقع جاییه برای اشک ریختنام.
اینکه به راحتی میتونم دروغ بگم که یه وقت خونواده م ناراحت نشن.
توانایی نوشتن و شنیدن. میتونم دردهامو بنویسم و ترانه های غمگین گوش بدم.
و خیلی چیزای دیگه...
خدایا ممنون. اگه این نعمتها رو بهم نمیدادی... نه نمیخوام به نبودنشون فکر کنم. به بودنشون فکر میکنم و به اینکه چقدر خوشبختم که این نعمتها رو دارم:). شکر شکر شکر....
+حس فوق العاده ایه که در بدترین شرایط زندگیت هم شاکر باشی. خیلی سخت ِ ولی لذت بخشه:). الهی که همه این حس ِ فوق العاده رو تجربه کنن.
آمین آمین آمین...
++عنوان پست از جناب مولانا